Lees hier het ICSI verhaal van Mia
Zij verteld over haar ervaringen, gevoelens en emoties over haar weg naar een kinderwens.
Kun je voordat we echt gaan beginnen even iets over jezelf vertellen? Wie ben je, hoe oud ben je en wat doe je?
Hallo, ik ben Mia Huijbers, 53 jaar, woonachtig in Eindhoven, ruim 30 jaar getrouwd met Erik en moeder van 2 kinderen (beide jongens) van 21 en 14 jaar oud. Werk al 35 jaar bij dezelfde baas, eerst 40 uur en na de geboorte van Jeffrey ben ik 20 uur gaan werken en sinds 2 jaar werk ik weer 32 uur in de week.
Naar aanleiding van mijn Instagram oproepje over het bespreekbaar maken van verschillende “taboe” onderwerpen rondom de zwangerschap, geboorte en de periode daarna, benaderde jij mij met jou verhaal over het ICSI traject dat je doorlopen hebt. Voordat ik daar meer over ga vragen ben ik heel benieuwd naar de tijd voordat je met ICSI begon. Ik neem aan dat jullie een kinderwens hadden. Hoe heb je die periode ervaren? Hoe voelde je je toen het niet lukte om zwanger te worden?
Nadat we in 1990 waren getrouwd besloten we in 1991 om aan onze kinderwens te gaan beginnen. Na 1 jaar “proberen” zijn we naar de huisarts gegaan hiervoor.
Uiteindelijk hebben jullie stappen ondernomen om erachter te komen waarom het niet lukte. Hoe is dat gegaan?
Na een bezoek aan de huisarts werd er besloten om ons beide te laten onderzoeken. Bij mij een kijkoperatie en bij Erik werd zijn sperma onderzocht.
Helaas kregen jullie te horen dat zwanger worden op een natuurlijke wijze haast niet mogelijk zou zijn. Hoe voelde jullie je toen je die uitslag te horen kreeg? Was er verdriet, boosheid of misschien wel opluchting omdat je nu wist waardoor het kwam?
Na de onderzoeken kwam eruit dat Erik trage zwemmers had en het op een normale manier niet zou lukken. De wereld onder je voeten stort dan in kan ik me nog herinneren. Ik was boos en verdrietig tegelijk maar eigenlijk ook wel opgelucht omdat we nu wisten waardoor het kwam.
Wat gebeurde er nadat jullie deze uitslag hadden ontvangen? Zijn jullie meteen naar het ziekenhuis doorverwezen? Of hebben jullie het eerst een tijdje laten bezinken en besproken wat jullie verder wilde?
Omdat we toch wel heel graag kinderen wilde zijn we doorgestuurd naar het ziekenhuis voor gesprekken met de gynaecoloog om te kijken naar een oplossing of we toch met hulp van het ziekenhuis zwanger konden worden.
Hoe is het in het ziekenhuis gegaan? Hoe hebben jullie het ervaren dat jullie in aanmerking kwamen voor het ICSI traject? Was het iets dat jullie al in gedachten hadden of was het compleet nieuw voor jullie? Ging daar misschien nog iets aan vooraf?
Alles was nieuw natuurlijk en als eerste gingen we voor K.I. (Kunstmatige Inseminatie). Hiervan kregen we 3 behandelingen en helaas mislukte deze alle drie. Daarna volgde 3 I.V.F. (In Vitro Fertilisatie) behandelingen en helaas mislukte die ook alle drie. Je krijgt van beide behandelingen 3 kansen vergoed door het ziekenfonds en omdat we er volledig voor gingen hebben we er zelf destijds voor gekozen om 1 behandeling vroegtijdig te beëindigen en deze zelf te betalen en 3 volledige kansen te benutten. De behandelingen bestonden uit, tempraturen, medicijnen, hormonen slikken, bloedprikken, echo’s en injecties op gezette tijden.
Jullie zijn het ICSI traject ingegaan. Hoe waren jullie verwachtingen in het begin hierover? Was de hoop op een kindje er weer?
Omdat de K.I. en I.V.F. behandelingen mislukt waren kregen we de optie I.C.S.I. (Intra Cytoplasmatische Spermacel Injectie) behandeling. Erik en ik hebben hier toen veel over gepraat en ik zag het eigenlijk niet meer zitten. Niet omdat ik geen kind meer wilde maar puur weer de teleurstellingen als het weer niet lukt enz. We waren ondertussen alles bij elkaar 7 jaar verder. Ik had er geen zin meer in om om de dag ziekenhuis, medicijnen, spuiten (ben als de dood voor naalden) en dan weer teleurgesteld te worden, terwijl Erik alleen maar om het zo maar te zeggen even zijn kwakkie in hoeft te leveren. Natuurlijk deed het emotioneel bij hem ook wel wat maar dat zag ik op dat moment niet zo.
Kun je mij vertellen hoe het ICSI traject in zijn werk gaat? Het is namelijk al weer even geleden voor jullie en wellicht was het traject voor jullie heel anders dan voor de ouders nu.
Toch maar besloten om de behandeling te gaan doen en eerlijk is eerlijk heb nog nooit zoveel medicijnen in hus gehad haha. Wel hadden we besloten dat we dit eenmalig zouden doen en dan er mee te stoppen en dan hoe moeilijk ook dan maar zonder kinderen ons leven in te delen. Erik zette zelf bij mij iedere avond te spuiten zodat het ziekenhuisbezoek minder was. Voelde me net een dartbord maar goed alles voor het goede doel.
Je hebt voor het ICSI traject verschillende medicatie moeten slikken en moeten spuiten om je cyclus regelmatig te krijgen en de eicellen goed te laten rijpen. Heb je last gehad van bijwerkingen? Hoe vond je het om al die medicatie te moeten nemen? Had je hulp hierbij?
De te slikken medicatie verliep goed en ook de spuiten die Erik zette ging goed. Gelukkig nergens last van.
Hoe hebben jullie zelf het traject ervaren? Duurde het lang? Hoe heb je de echo’s ervaren? Kon de eerste punctie meteen doorgaan?
Het traject duurde ongeveer 3 weken als ik me het goed herinner. De echo’s vielen mee want die had ik in al die tijd al genoeg gehad en we kregen groen licht voor de punctie.
Hoe heb je de punctie zelf ervaren? Viel het mee?
De punctie op zich na de rustgevende medicatie viel voor mij reuze mee. Ik heb dan ook een hele hoge pijngrens. Ik had meer last van zenuwen kan ik me nog wel voor de geest halen.
Na de punctie kon het wachten beginnen hopende dat er een bevruchting plaatsvindt. Iets wat mij erg zenuwslopend lijkt ook al duurt het maar 1 dag. Hoe was dat voor jullie?
Eigenlijk hebben we gewoon ons ding gedaan maar wel in ons achterhoofd ermee bezig geweest. Zou het wel of zou het niet gelukt zijn.
Dan krijg je een telefoontje vanuit het ziekenhuis. Was de bevruchting meteen gelukt? Hoe reageerde jullie op dit nieuws? Hoe vaak hebben jullie uiteindelijk een punctie moeten laten doen voordat er een bevruchting was?
De bevruchting was gelukt meteen na de 1e punctie en we waren dolgelukkig zou het nu dan toch ons gegund zijn om papa en mama te worden.
Uiteindelijk krijgen jullie dan toch te horen dat de bevruchting is geslaagd en dat jullie terug mogen komen naar het ziekenhuis voor de terugplaatsing van het embryo. Hoeveel waren er dat? Hebben jullie (als die er waren) de overige embryo’s laten invriezen?
De afspraak voor terugplaatsing was gemaakt en daar gingen we dan. Na 3x de achternaam gecheckt te hebben werden er 2 embryo’s terug gezet en moest ik 5 minuten blijven liggen. De overige embryo’s hadden we laten invriezen maar de kans dat dat iets zou gaan worden was klein werd er al gezegd.
En dan is het wachten tot je een zwangerschapstest mag doen. Hoe heb je die tijd uitgezeten? Ben je gewoon gaan werken of heb je extra rustig aan gedaan?
We zijn gewoon doorgegaan maar eigenlijk denk ik achteraf dat ikzelf toch wel voorzichtiger was tot we de zwangerschapstest kregen want ja toch in je achterhoofd hou je wel de gedachte dat dit de laatste kans is om zwanger te worden. Wel gewoon gaanwerken enz. maar toch ben je er steeds mee bezig.
2,5 week na de punctie mag je dan eindelijk die zwangerschapstest doen. Waren jullie gespannen hiervoor? Of had je al het gevoel dat het wel goed zat? Wat gebeurde er toen jullie de uitslag zagen? Was deze positief?
De dag van de zwangerschapstest was echt een rotdag en dat is dan nog maar licht uitgedrukt. Mijn vader was overleden die dag en niemand wist ervan dat Erik en ik met kinderen krijgen bezig waren. Terwijl iedereen thuis zat zijn Erik en ik naar het ziekenhuis gegaan en kregen we te horen dat de test positief was. Ik wist niet dat ik zo hard kon huilen en zoveel tranen had. Het was zeer dubbel maar wat waren we samen blij dat het eindelijk gelukt was.
Vertel a.u.b. wat er gebeurde nadat jullie de eerste zwangerschapstest hadden gedaan en de uitslag daarvan hadden?
Na bijgekomen te zijn van de positieve uitslag hebben we stalend van geluk ondanks het andere verdriet het ziekenhuis verlaten. Bij de uitgang van het ziekenhuis heb ik toen meteen mama gebeld (we hadden toen nog een mobieltje) dat als alles goed zou gaan ze over 9 maanden oma zou worden. Ze kon haar geluk niet op en was superblij. Verder hebben we het niet echt gevierd omdat mijn vader net was overleden.
De rest hebben we het ook pas verteld toen we 12 weken zwanger waren. Iedereen was blij en verrast. Niemand wist dat we bezig waren met kinderen en dachten dan ook dat wij er geen wilde ofzo. Maar ze moesten eens weten. Achteraf hebben we dit wel verteld aan de meeste.
Heb je het idee gehad dat je vader plaats heeft gemaakt voor jullie kindje?
Ja dat heb ik altijd gezegd. Hij lijkt ook heel erg veel op mijn vader. Niet zo zeer qua uiterlijk maar wel heel erg in zijn doen en laten.
Waarom hadden jullie besloten om, na al die moeilijke momenten, het aan niemand te vertellen dat jullie met kinderen bezig waren?
Omdat je toch heel vaak vragen krijgt. Ben je al zwanger? Duurt lang he? Lukt het allemaal wel? enz. enz. Daar hadden wij echt helemaal geen zin in.
Hoe is de zwangerschap verlopen? en hoe hebben jullie de eerste echo’s ervaren? Het zien van JULLIE kindje lijkt mij dan extra bijzonder. Waar hebben jullie de eerste echo’s gehad?
De zwangerschap is super gegaan, nergens geen last van gehad, niet misselijk enz. Iedere keer keken we weer uit naar de controles bij de gynaecoloog en natuurlijk het meeste keken we uit naar de echo’s. Alles verliep via het ziekenhuis.
Als geboortefotograaf ben ik ook heel benieuwd naar de bevalling. Hoe hebben jullie die ervaren? Hoe was het om jullie kindje, waar jullie zo naar verlangde voor het eerst vast te kunnen houden? Was alles goed gegaan met jou als nieuwe moeder en met jullie kindje tijdens de bevalling?
Toen werd het 10 april de uitgerekende datum. Ik werd wakker van een pijntje in mijn buik en dacht nog he dat is nieuw dit heb ik niet eerder gevoeld. Ondertussen een beetje aangerommeld in huis en gedoucht want ik zou samen met mama boodschappen gaan doen. Het “pijntje kwam steeds vaker voor en ik zie tegen Erik zouden het geen weeën kunnen zijn. Het ziekenhuis gebeld en het uitgelegd, ze vroegen nog zijn je vliezen gebroken? Uh geen idee ik heb het niet gemerkt. Nou dan kom maar langs dan kijken we even maar neem wel alles mee incl. maxi cosy. Mama gebeld want die mocht bij de bevalling zijn om te zeggen dat we gingen. Mama die nog van niets wist zei oké ik drink even mijn koffie en dan ben ik klaar. Ik zei nee mama we gaan naar het ziekenhuis ik denk dat je kleinkind eraan komt. Nou mama was ineens klaar, geen koffie meer nodig haha. Bij aankomst in het ziekenhuis rond 14.00 bleek dat ik 5 cm. ontsluiting had en hebben ze de vliezen gebroken. Nou toen ging het best snel vond ik en zat ik al redelijk snel aan de 10 cm. De 3e perswee moest in proberen in te houden want de hartslag daalde maar bij de 4e perswee moest het kind (we wisten het geslacht niet) eruit. Ik voelde de perswee aankomen en heb met alle kracht geperst terwijl de verloskundige mij in knipte en inscheurde. Het bleek dat de navelstreng 2x om zijn nek zat en is dus ook meteen doorgeknipt. We kregen te horen het is een jongen maar hij huilde niet en was paars en kreeg meteen zuurstof toegediend.
Wow Mia wat heftig. Wat zal dat een stress hebben opgeleverd. Ben je na zoveel jaar eindelijk zwanger zakt zijn hartslag weg en zit de navelstreng 2x rond zijn nekje.
Ja dit waren echt angstige minuten. Het leek superlang te duren en wat waren we bang ondanks de superfijne zwangerschap om het kind te verliezen. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een kind te horen huilen. Alles was goed naar alle nodige testen en onderzoeken en we konden opgelucht ademhalen. Toen konden we ook zeggen hoe het kind zou gaan heten. Jeffrey was geboren, 47 cm groot en net 6 pond. Wat waren we blij en gelukkig dat we na al die jaren ziekenhuis in en ziekenhuis uit, testje hier en testje daar eindelijk een kind hadden.
Heb je jouw ervaring met deze hele hobbelige weg goed kunnen verwerken/ vertellen? Begrepen andere jouw emoties of was er vaak onbegrip? En wat heeft jou als vrouw het meeste geholpen?
Zoals ik al eerder gezegd heb wist niemand van deze behandelingen af maar we hebben er samen veel veel over gepraat. Iedereen is anders natuurlijk maar erover praten met je partner en hoop blijven houden. Het heeft niet alleen geestelijk maar ook emotioneel best een impact.
En dan 7 jaar later ben je onverwacht spontaan zwanger van nummer 2 wat een cadeautje moet dat zijn geweest! Hoe heb je dat ervaren? Hoe kwam je daarachter?
Na Jeffrey werd er door de gynaecoloog gezegd at we op een “normale “manier geen kinderen konden krijgen. Nou dan leggen we ons erbij neer en we moeten blij zijn dat we 1 kind hebben wat gezond is enz. We delen ons leven dan in op 1 kind. Bij mij thuis waren ze eind 30 begin 40 in de overgang en ik was 39 en werd niet ongesteld dus ja ik zal ook wel in de overgang zitten en omdat het toch niet zou kunnen was ik ook niet aan de pil ofzo. Ik werd ziek in februari och een griepje dat heb ik altijd 1x per jaar. Maar toch voelde dit anders ik kreeg ook mijn aan mijn borsten. Huisarts gebeld en het verhaal uitgelegd en ook of ik niet zwanger kon zijn omdat mijn borsten zeer deden en ik al even niet ongesteld was geweest. En ja hoor ik was zwanger 12 weken inmiddels. in de 1e instantie verschoten we ervan ik was tenslotte al 39 en Erik was 41. Qua leeftijd niet oud maar om te bevallen wel zei huisarts ook. Maar we waren wel blij we kregen er een kleintje bij.
Wat vonden de artsen ervan dat je toch spontaan zwanger was geworden van jullie tweede kindje?
De huisarts had er niet echt een verklaring voor en toen ik in het ziekenhuis 1x toevallig dezelfde gynaecoloog als Jeffrey kreeg zei hij ach ja foutje kleinigheidje blijf je houden. Ik kon er toen wel mee lachen maar hoopte wel dat dat niet vaker zou voorkomen haha. Ben na de bevalling ook meteen aan de pil gegaan.
Was die zwangerschap anders dan de eerste zwangerschap?
Ik was natuurlijk al 12 weken en net zoals bij Jeffrey was dit ook weer een super zwangerschap en had ik nergens last van. En ook Remco is geboren op de uitgerekende datum. Jeffrey is ondertussen 21 (bijna22) en Remco 14 jaar en ben echt supertrots op mijn beide kanjers.
hamontfotografie